Dinah Hagedoorn, Kievit 5, 9685 CD Blauwestad, 06 189 27 098
Dinah Hagedoorn, Kievit 5, 9685 CD Blauwestad, 06 189 27 098
Niet ‘gezien’ wordenClair vind dat ze binnen haar familie niet genoeg ‘gezien’ wordt. Ze vindt dat al haar broers en zussen met hetzelfde probleem kampen, alsof het een familiesmet betreft waar niemand aan kan ontsnappen.
Het ‘hebben’ is voor haar familieleden belangrijker dan het ‘delen’. Dit zorg voor rivaliteit, zoals die er bijvoorbeeld is tussen Clair en één van haar zussen. We werken dit probleem nader uit tot enkele incidenten waarmee Clair een beter zicht krijgt op de totale situatie.
Clair verbindt zich aan de energie van de ouder bij wie ditzelfde probleem zich ooit manifesteerde. Dat blijkt haar eigen moeder te zijn. Ze maakt (op zielsniveau) contact met haar moeder en stelt belangrijke vragen als: hoe ze zich voelt, wat ze van haar leven vond en of ze wil helpen dit probleem van haar dochter op te lossen. Natuurlijk wil ze aan dit verzoek meewerken! Clair ervaart vervolgens hoe haar moeder is grootgebracht en welke noodlijdende omstandigheden van de Tweede Wereldoorlog ze heeft moeten doorstaan. Nare omstandigheden die duidelijk haar hele familie troffen. Het werd allengs een beetje een ieder-voor-zich-strijd. Hier wordt de angel zichtbaar. Het is precies het probleem dat Clair aan het begin van de sessie aanstipte. Ik vraag of Clair verder terug wil gaan in de familielijn naar daar waar het ooit begonnen is, maar verder terug gaat de lijn niet; het is echt bij haar eigen moeder begonnen. Haar moeder vertelt dat, toen ze zelf eenmaal kinderen kreeg, ze een enorme zwaarte op haar schouders voelde rusten om haar gezin niet bloot te stellen aan haar eigen jeugdervaringen ten tijde van de oorlog. Daarin heeft ze kennelijk gefaald, geeft ze toe. Bij deze constatering wordt haar moeder overvallen door een machteloos en verdrietig gevoel: de geschiedenis heeft zich kennelijk herhaald, hoezeer ze haar best ook had gedaan om dit te voorkomen.
Energetisch trommelen we alle familieleden op, ook de vader, een broer van de moeder en alle kinderen en kleinkinderen (zelfs kinderen die nog niet geboren zijn). Daar waar bij moeder (en bij haar broer) de rode draad is ontstaan, maken we de draad zichtbaar voor iedereen die is opgetrommeld en ermee verbonden is. De groep mensen breidt zich uit naarmate er nog meer inzichten komen en Clair ook andere gebeurtenissen helder voor de geest krijgt. We maken tenslotte iedereen los van de rode draad en rollen deze gezamenlijk op tot een flinke kluwen. De kluwen wordt voor ieders ogen verbrand. In een grote kring maken ze gezamenlijk de afspraak elkaar voortaan te zullen ‘zien’.
Emma is gedurende ongeveer een halfjaar tijd vier keer bij me geweest. Ze vertelt dat ze last heeft van paniekaanvallen, opstandigheid en ontwijkend gedrag. Over het algemeen zit ze slecht in haar vel. Eigenlijk is het nooit echt beter geweest. Verder leven hoeft voor haar niet meer zo nodig. Ook tussen haar en haar partner botert het niet altijd. En op haar werk komt ze lastige obstakels tegen. Ze heeft het idee dat er veel meer in haar zit, maar een verre van stabiele achtergrond en een slecht zelfbeeld beletten haar de juiste keuzes te maken, ‘er écht voor te gaan’. Regressie wil ze uitproberen als laatste redmiddel.
Haar jeugd verliep niet bepaald veilig en aangenaam, zoveel wordt al meteen duidelijk. Een jeugd waarin ze zelf geen kind kon zijn, omdat ze werd opgescheept met de zorg voor haar broertjes en zusjes en al op jonge leeftijd de huishouding moest doen. Zelf werd ze verwaarloosd. Beide ouders waren niet in staat een goed rolmodel voor haar te zijn. (Emma krijgt tijdens een sessie ook een inkijkje in het leven van haar ouders en hoe hun gedrag is ontstaan, dat verklaart veel!) Haar alcoholistische vader sloot haar weleens op in een schuur, hij had ook liever een zoon gehad. Haar dominante en narcistische moeder chanteerde Emma emotioneel en projecteerde haar eigen minderwaardigheids-gevoelens op haar dochter, die het vooral niet in haar hoofd moest halen te denken dat ze ook maar iets zou bereiken in het leven. Ze kon in haar moeders ogen eigenlijk niets goed doen.
Net als thuis was Emma ook op school ‘het pispaaltje’, en in plaats van voor zichzelf op te komen, kroop ze liever weg. Ze slikte alles in en ging moeilijkheden zoveel als mogelijk uit de weg. Thuis vroeg ze nooit om positieve aandacht of een knuffel, want dan stelde ze zich aan, was haar overtuiging.
We zoeken haar voornaamste traumamomenten op: verdriet, angst, onmacht, vernedering, schuldgevoel, woede en onzekerheid. Ook gaan we op zoek naar positieve (eerdere) en blije levens. Deze doen Emma niet alleen de liefde ontdekken, maar tot haar grote verwondering werd ze uitverkoren om leiding te geven aan een gemeenschap waar ze hoog in aanzien stond. Zelfs als genezer bekwaamde ze zich. Deze ongekende kracht en liefde gebruikt ze tijdens de sessies als ankers in confrontaties met haar hedendaagse kwelgeesten. Genoegdoening die haar leert dit keer wél voor haarzelf op te komen, zodat ze met overtuiging kan zeggen wat ze vindt en wat in haar ogen niét deugt.
Emma is een vrolijk mens geworden, heeft geen paniekaanvallen meer en verwierf veel inzichten. Ze is in staat haar leven en carrière nieuwe richting te geven.
Janna gaat gemakkelijk door alle lagen van het bewustzijn heen. Haar derde (telepathische) oog werkt onvoldoende. Alsof glas de verbinding blokkeert. Dat geeft spanning, pijn en verdriet. Ze mist ook herkenning bij mensen die haar niet zien zoals ze werkelijk is. Janna ontdekt kristallen van de bouwstof zeoliet in een groot gat in de buurt van haar derde oog. (Het woord kende ze niet. Google leert achteraf dat zeoliet een mineraal is dat zout afscheidt!) Hoe treffend!
Als ze gaat kijken wat daar mis is, ziet ze dat de wanden beschadigd zijn van het zout dat de zeolieten afscheiden omdat ze hun werk niet goed kunnen doen. Ze krijgt het signaal in haar vroegere jeugd te gaan kijken toen ze nog niet geboren was. Dit leidt haar terug naar het moment waarop deze omschakeling is ontstaan: in de baarmoeder. Het is er benauwd en klein. Ze voelt verdriet, maar dat heeft niet met haar moeder te maken.
Eerst mag ze naar een plek waar ze helemaal thuis en gelukkig is. Het doet haar terechtkomen in een oceaan. Als ze wil, kan ze samensmelten met elke verschijningsvorm, zoals een bloem of een boom. Met haar soortgenoten beoefent ze ‘dit prachtige spel’. In vrijheid een vorm aannemen waar je je prettig bij voelt. Het volmaakt gelukkige gevoel verankeren we in haar buik. Het anker van volmaakte verbondenheid!
Hierna maakt Janna zich klaar om een aards leven te gaan leiden. Ze heeft geen indruk van een eerder leven op aarde. Waarom ze voor deze ouders koos? Haar keuze had te maken met de liefde voor haar vader die uit dezelfde bouwstoffen zou bestaan. Tranen springen in haar ogen, er is geen herkenning van een eerder leven samen. De moeder speelt geen rol om mee om nog mee te werken. Haar missie? De mensen op aarde leren zich te verbinden met hun omgeving: liefde leren delen. Vervolgens gaan we weer naar het omslagmoment in de baarmoeder. Wat heeft de ziel besloten, waarom is die belangrijke verbinding gestopt? Het blijkt dat de ziel daar zelf om had gevraagd, want ze was bang en ze voelde zich fysiek opgesloten. Met dezelfde hulp om de verbinding af te sluiten, is de verbinding ook weer geopend en heeft ze zich kunnen bevrijden uit de benauwdheid en de angst. De verbinding wordt hersteld en de zeolieten kunnen weer functioneren. Haar derde oog is nu ook verbonden met haar eigen ogen en hart. De spanning is weg, het gevoel van pijnlijk glas is weg en ze kan zich helemaal openen om zich weer verbonden te voelen met de mens en de natuur.
Janna is vrijwillig naar de aarde is gekomen en was niet gewend aan een fysiek lichaam. Elke cel is er nu van doordrongen en als ze weer heimwee heeft naar het vrije leven van haar oorsprong, hoeft ze alleen maar het sterke anker in haar buik te bevoelen om te weten dat het er is.
De perfectionistische docent Marja wil weten wat de oorzaak is van haar burn-out en benoemt enkele gebeurtenissen die van invloed (kunnen) zijn geweest: het controlegedrag van haar moeder, haar moeite met autoriteitsgedrag en een vervelende gebeurtenis in de familiesfeer. Het voelt voor haar als dat ze het “alleen moet opknappen” en ze vraagt zich af of zijzelf en haar emoties er wel mogen zijn.
Marja komt in een vorig leven terecht (WOII) van de vrouw Eva die met haar 6-jarig dochtertje haar laatste momenten in de gaskamer beleeft. Ze kokhalst en verzet zich tegen het naderende einde. We werken het voorbije leven uit. Haar partner wordt naar een werkkamp afgevoerd, waar hij sterft aan uitputting. Niet veel later worden ook Eva en haar kind opgepakt en afgevoerd. Dit traumatische leven is in Marja wakker geworden toen ze 6 jaar was. De lucht van benzine bij een pompstation en de traumatische gebeurtenis dat ze daar uit de auto werd gezet door haar “controlerende moeder” die haar dochter even niet meer kon verdragen, maakten de ellende van dit eerdere leven weer in haar wakker. Omdat ze in haar werk tegen grenzen begon aan te lopen is het onderliggende trauma opnieuw aangewakkerd, het begin van de burn-out. In de reconstructie wordt Eva (op zielsniveau) verenigd met haar man en dochter. Tijdens de sessie is Marja zich heel goed bewust van de tragische gebeurtenissen die gelinkt kunnen worden aan gebeurtenissen in het huidige leven.
Het gaat inmiddels veel beter met Marja. Slechts na één sessie heeft ze het gevoel dat ze haar leven weer aankan. Ze schreef ook dat ze voorheen bij het passeren van een politieauto nog onbewust dacht: ze gaan m’n kind afpakken…. dat gevoel is nu helemaal weg. Ze besloot haar dankwoorden met: “Hartelijke groet van een zeer nuchter iemand, die nu toch denkt dat er iets meer is tussen hemel en aarde.”
