Terugkijkend op mijn jeugd weet ik dat ik mij regelmatig terugtrok in stilte om daarna weer vrolijk op te gaan in een groep. Toch klopte er iets niet, ik had een negatief zelfbeeld en voelde mij onbegrepen. Positieve aandachtcompensatie zocht ik in gymnastiek, rennen en in het winnen van spelletjes als knikkeren en tikkertje. Ik was tóch ergens goed in! Thuis was ik opstandig, buitenshuis probeerde ik mij voorbeeldig te gedragen. Maar altijd was er de twijfel. En dan dacht ik: als ze wisten wat er echt in me omgaat, vinden ze me vast niet meer aardig. En wanneer ik bang of overstuur was, had ik moeite met troost zoeken. Want verdiende ik dat wel? Ik was stoer genoeg en redde me wel. Met die gedachte creëerde ik mijn eigen grootste valkuil, waarbij ik mij achteraf de vraag kan stellen: wat wist ik eigenlijk van de echte wereld? De wereld waar je pas mee te maken krijgt als je volwassen wordt? Het antwoord laat zich raden: helemaal niets. Ik was er niet op voorbereid. Op oudere leeftijd kreeg ik opeens de behoefte aan meer zelfinzicht, want de twijfels en de vele vragen lieten me niet los.

Enkele sessies bij een regressietherapeut openden mijn ogen en deden mij tegelijkertijd besluiten de driejarige masteropleiding Transpersoonlijke Regressietherapie bij het TASSO Instituut (Hans ten Dam) te gaan volgen. Ik wist in die sessies iets in mij faliekant om te draaien wat tot op dat moment onmogelijk leek. 

Dit proces zette zich in positieve zin voort: in de sessies die ik tijdens de opleiding deed, kon ik belangrijke gebeurtenissen die ik als kind en zelfs als volwassene nooit heb kunnen doorgronden, ineens helder krijgen. Alsof er een vergrootglas op mijn leven was geplaatst. En dat begon allemaal bij het couveusekindje dat ik was. Ik bracht drie maanden door in een ziekenhuis op relatief grote afstand. Mijn ouders konden niet regelmatig op bezoek komen, bovendien had mijn moeder ook nog de zorg voor mijn tweelingbroertje. Dubbel gemis voor mij als pasgeborene. Op de achtergrond waren er ook geen grootouders (meer). Al deze omstandigheden lagen aan de basis van een reactieve hechtingsstoornis. Nu is er ook een moderne naam voor: het geen-bodem-syndroom.