‘Wanneer ik anderen liefdevol troost, troost ik ook (nog) mezelf.’

Ik vind mezelf een invoelende therapeut die met veel inzicht anderen kan inspireren om de eigen problemen aan te pakken. Het is voor mij elke keer weer bijzonder om met mijn cliënten mee te mogen reizen in hun belevingen en ze vooruit te helpen. 

Dit jaar staat ook in het teken van mijn debuutroman Tango op de maan die 1 september verschijnt. Het is voor mij een meisjesdroom die uitkomt: hoe kunnen we de wereld beter maken zodat je je er als (jong) mens geborgen in kunt voelen en aangemoedigd wordt om altijd je hart en je diepste overtuigingen te volgen? Dit gegeven heb ik verpakt in een meeslepend en romantisch verhaal dat zich afspeelt op een fictieve, vredelievende planeet. Natuurlijk zit er een spannend reïncarnatiethema in verwerkt. Als ervaringsdeskundige weet ik hoe moeilijk het is om te moeten leven met een onzekere belevingswereld waarvan je niet begrijpt hoe dit is ontstaan. Was ik voor de buitenwereld misschien een vrolijke meid, thuis was ik opstandig. Met de positiviteit en radeloosheid van een Don Quichotte bleef ik strijden tegen windmolens. Maar al te vaak trok ik mij terug in mijn eigen ‘veilige’ wereldje. Ik had het nodig, want de echte wereld voelde lang niet altijd veilig… En hoe jammer was het dat ik daarover niet durfde te praten met mijn ouders. Ik ging zelfs geloven dat niemand mij zou begrijpen als ze wisten wat er echt in mij omging. Mijn diepste gevoelens hield ik voor iedereen verborgen. Ik schaamde me voor wat er soms in mij omging. 

Desondanks overtuigde ik me ervan dat het ooit goed zou komen, als ik maar eerst volwassen was… Wat ik pas veel later ontdekte en voor mij een geweldige eyopener was, was dat ik na de geboorte drie maanden in het ziekenhuis had doorgebracht. Weg van moeder, weg van mijn tweelingbroertje. 

Steeds beter begon ik te begrijpen hoe de vroegere omstandigheden hadden bijgedragen aan mijn ontwikkeling. Het ontbrak mij als pas geboren baby aan liefdevolle zorg. In plaats van op mijn moeders borst, lag ik alleen in een ziekenhuisbedje. Hoe noodzakelijk die opname ook was om mijn leven te redden, ik begreep er toen natuurlijk niets van. Herinneringen zijn er uiteraard niet aan die heftige periode, de indringende gevoelens daarentegen des te meer. 

Ik pleit mijn ouders volledig vrij. Zij wisten ook niet welke gevolgen deze ‘scheiding’ voor de ouder-kind-binding kon hebben. Steeds beter begon ik het verband te zien tussen een moeizame hechting en een onzeker zelfbeeld. Dit fenomeen hoort bij ontwikkelingstrauma (vroegkinderlijk trauma), dat in vele varianten en verschijningsvormen voorkomt. De grondslag is altijd dezelfde: het ontbreekt een kind aan voldoende geborgenheid in de vroegste kinderjaren. Het is ieders geboorterecht om zich juist in deze belangrijkste periode van het opgroeien veilig te voelen.

Dankbaar ben ik zeker, want het zijn mijn eigen onzekere omstandigheden geweest die mij deden besluiten de opleiding tot regressie- en reïncarnatietherapeut te gaan volgen. En daarmee heb ik niet alleen mezelf geholpen maar help ik ook anderen.