Ik denk dat ik het type therapeut ben die met veel inzicht en een krachtige aanmoediging (en coaching) anderen kan inspireren de eigen problemen aan te pakken. Ik vind het ook fantastisch om met mijn cliënten mee te reizen in hun bijzondere sessiebelevingen. Als je mijn drijfveren wilt kennen waarom ik uiteindelijk therapeut ben geworden, doe ik hieronder een openhartig boekje open over mijn jeugd: 

Terugkijkend op mijn jongere jaren, weet ik dat ik mij regelmatig in stilte terugtrok om daarna weer enthousiast op te gaan in een groep. Op zich helemaal niet raar, maar ik wist dat er iets niet klopte. Ik had zowel een negatief als een positief zelfbeeld en voelde mij onbegrepen, hoezeer ik ook mijn best deed dit te verbergen. Nieuwsgierig naar alles wat zich afspeelde in mijn omgeving, zocht ik positieve aandachtcompensatie in bijvoorbeeld turnen, rennen en het winnen van spelletjes; ik prijsde mezelf dat ik ergens goed in was. 

Thuis was ik tegendraads, buitenshuis probeerde ik mij voorbeeldig te gedragen. Niettemin was er altijd de twijfel en ontbrak het mij – met de wijsheid achteraf – aan een eigen identiteit. Ik had geen echte vriendinnen omdat ik niet wist hoe ik een diepe relatie moest aangaan. En toch was er altijd de overheersende drang anderen te willen helpen en met iedereen bevriend te zijn. Vaak dacht ik: als ze wisten wat er echt in me omgaat, vinden ze me vast niet meer aardig. En wanneer ik bang of overstuur was, had ik moeite met troost zoeken. Verdiende ik dat wel? Kon ik mijn ouders wel echt vertrouwen? Zo stoer als ik was, meende ik mezelf prima te kunnen redden. Met deze gedachten creëerde ik ook mijn grootste valkuil…

Achteraf kan ik mij de volgende vraag stellen: wat wist ik eigenlijk van de echte wereld? De wereld waar je pas mee te maken krijgt als je volwassen wordt? Het antwoord laat zich raden: weinig. Ik was er niet genoeg op voorbereid. Ondanks dat het mij niet altijd voor de wind ging, bleef ik positief. Ik wilde en zou mij door niets en niemand laten verslaan. Op oudere leeftijd kreeg ik opeens de behoefte aan meer zelfinzicht. De twijfels en de vele vragen lieten mij niet los.

Enkele sessies bij een regressietherapeut deden mij besluiten – na een schriftelijke curus Hypnotherapie – de driejarige masteropleiding Transpersoonlijke Regressietherapie bij TASSO (Hans ten Dam) te gaan volgen. Iets wat ik tot op dat moment voor onmogelijk had gehouden, gebeurde: dankzij meerdere sessies kon ik iets in mij compleet omdraaien. Dit positieve proces zette zich gestaag voort. Belangrijke gebeurtenissen die ik als kind en zelfs als volwassene nooit heb kunnen doorgronden, kon ik ineens heel helder krijgen. 

Alsof er een vergrootglas op mijn leven was geplaatst. En dat begon al bij mijn geboorte: als ondermaatse baby bracht ik drie maanden door in een ziekenhuis op relatief grote afstand van huis. Mijn ouders konden niet regelmatig op bezoek komen (geen auto), bovendien had mijn moeder ook nog de zorg voor de andere gezinsleden en mijn tweelingbroertje (die wél thuis kon blijven). Dubbel gemis voor mij als pasgeborene. Op de achtergrond waren er ook geen grootouders (meer). Al deze omstandigheden lagen aan de basis van een reactieve hechtingsstoornis (tegenwoordig heet dit: het geen-bodem-syndroom). Het verdriet om wat had kunnen zijn als…  is er zeker wel geweest, maar ik kijk vooruit en ben niet in het verleden blijven hangen.