Ik denk dat ik een invoelende therapeut ben die met veel dankbaarheid, inzicht en ervaringsdeskundigheid anderen kan inspireren de eigen problemen aan te pakken. Het is voor mij elke keer weer bijzonder om met mijn cliënten mee te mogen reizen in hun sessie-belevingen en ze via die weg vooruit te helpen. Dit jaar staat ook in het teken van mijn debuutroman Tango op de maan die rond juli/augustus verschijnt. Het is voor mij een droom die uitkomt, omdat het verhaal precies weergeeft wat mij innerlijk altijd heeft bewogen: hoe kunnen we de wereld beter maken zodat je je er als mens gelukkig in kunt voelen? Dit gegeven heb ik verpakt in een meeslepend en romantisch science fiction verhaal. 

Het is moeilijk om te moeten leven met problemen en trauma’s waarvan je niet altijd begrijpt waar ze vandaan komen. In een terugblik naar mijn vroegste herinneringen heeft dat ook in mijn leven een grote rol gespeeld. Was ik voor de buitenwereld misschien een vrolijke meid die erg haar best deed met iedereen vriendschap te sluiten, thuis was ik opstandig en voelde ik me lang niet altijd blij. Teleurgesteld en in de war bleef ik als een Don Quichotte knokken tegen windmolens om er het beste van te maken. Maar hoe kun je dat als kind als daarvoor het juiste gereedschap ontbreekt? Dat is een onmogelijke uitdaging.  

Als kind en tot ver in de volwassenheid twijfelde ik aan mezelf, dat is nu over. Het is het resultaat van de transformatie van negatieve gedachten naar eigenliefde en eigenwaarde dankzij regressiesessies. Mijn hoofd stond als kind geen seconde stil, non stop was ik bezig alles goed te doen, soms bij het obsessieve af. Net zo gemakkelijk kon ik me terugtrekken in mijn eigen ‘veilige’ fantasiewereldje, waarbinnen ik me door niets en niemand liet storen. Ik had het nodig, want de wereld om me heen voelde lang niet altijd veilig… En hoe jammer is het dat je daarover als kind niet durft te praten met je ouders. En dat je zelfs gaat denken dat toch niemand je begrijpt. Het thuisfront zou voor ieder kind een veilige haven moeten zijn waar het altijd terecht kan. Desondanks overtuigde ik me ervan dat het ooit goed met me zou komen, als ik maar eerst volwassen was… 

Wat ik toen nog niet wist en pas veel later ontdekte, was dat ik direct na de geboorte als couveusebaby drie maanden in het ziekenhuis verbleef. Weg van moeder, weg van mijn tweelingbroertje. Op een zeker moment, toen ik met regressietherapie in aanraking kwam, begon alles geleidelijk duidelijker te worden. Op slag begon ik in te zien waarom ik zo’n verwrongen zelfbeeld had. Ik had te maken met een heus hechtingsprobleem! De reden waarom ik mijn ouders niet onvoorwaardelijk vertrouwde terwijl ik dat juist zo graag wilde. Zeker, ik hield van ze en ik had ook geen slechte jeugd, maar mijn beperkende overtuigingen (hoe ik naar mezelf keek), hebben mij indertijd doen geloven dat het allemaal aan mij lag. Ik zal wel niet goed genoeg zijn. Mijn tweelingbroertje is braaf, ik daarentegen… het zwarte schaap. Heel diep vanbinnen wist ik dat deze overtuiging niet klopte, maar het voelde niet zo. Gelukkig is die twijfel nu helemaal weggenomen.     

Toen ik eenmaal de omstandigheden van mijn jeugd onder de loep nam en zag hoe deze hadden bijgedragen aan mijn ontwikkeling, weet ik met de wijsheid achteraf dat het mij ontbroken heeft aan de instinctieve behoefte van een baby in de meest cruciale periode van zijn leven: liefdevolle zorg en aandacht van een moeder (en waar was mijn broertje gebleven?). Aan die periode heb ik natuurlijk geen herinneringen, maar die gevoelens zijn er wel. Ze nemen zelfs een prominente plek in in de ontwikkeling. Ik pleit mijn ouders volledig vrij, zij wisten ook niet welke gevolgen deze ‘scheiding’ voor de ouder-kind-binding kon hebben. Het goede nieuws is dat ik het anders niet had overleefd. Steeds beter begon ik te begrijpen dat een kind met een moeizame hechting kan resulteren in wantrouwend en vermijdend bindingsgedrag en een onzeker zelfbeeld. Dit wordt ook wel ontwikkelingstrauma (vroeg-kinderlijk trauma) genoemd. 

Ik ben dankbaar, want het zijn juist mijn eigen onzekere omstandigheden geweest die mij deden besluiten de opleiding tot regressie- en reïncarnatietherapeut te gaan volgen. En nu heb ik niet alleen mezelf geholpen maar kan ik ook anderen helpen!